Όπως τραγικά αποδεικνύει η καθημερινότητα, η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών πνίγεται κυριολεκτικά από τραπεζικά δάνεια που δεν μπορεί να αποπληρώσει, οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, κυριολεκτικά σε απόγνωση. Η εξέλιξη αυτή είναι απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής που ακολουθείται την τελευταία 15ετία, της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων που κλιμακώνεται με εφαλτήριο την κρίση και το υψηλό χρέος, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που οδηγεί τα λαϊκά στρώματα σε σχετική και απόλυτη εξαθλίωση.
Από τη μια η ραγδαία αύξηση του τραπεζικού δανεισμού των λαϊκών οικογενειών δεν ήταν τυχαία. Πραγματοποιήθηκε σε περιόδους άνθησης της καπιταλιστικής οικονομίας και ήταν απαραίτητη για την πρόσκαιρη επικερδή τοποθέτηση των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων των μονοπωλιακών ομίλων, που σε διαφορετική περίπτωση θα λίμναζαν στο τραπεζικό σύστημα. Οδήγησε στη χρονική μετάθεση της κρίσης, διογκώνοντας ταυτόχρονα και το βάθος της. Την ίδια στιγμή, το ολοένα και μειούμενο σε σχετικούς όρους λαϊκό εισόδημα δεν επαρκούσε για την κάλυψη των αναγκών και ο τραπεζικός δανεισμός εμφανιζόταν ως ο από μηχανής θεός που κάλυπτε αυτές τις ανάγκες. Το πιστωτικό χρήμα προκρίθηκε από την κυβερνητική πολιτική ως υποκατάστατο των συρρικνούμενων εισοδημάτων των λαϊκών στρωμάτων. Για τους λόγους αυτούς η ταχύτατη ανάπτυξη της πίστης υποστηρίχθηκε ποικιλότροπα από την κυβερνητική πολιτική.
Από την άλλη, το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο για χιλιάδες δανειολήπτες που δυσκολεύονται και συχνά αδυνατούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους από δάνεια, αποτυπώνεται σήμερα στα στοιχεία των τραπεζών με δραματικό τρόπο, όπου εμφανίζονται περισσότερα από 500.000 δάνεια που δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων από τα λαϊκά στρώματα οφείλεται στη δραστική συρρίκνωση των εισοδημάτων τους, αποτέλεσμα της κρίσης και της πολιτικής συρρίκνωσης των εισοδημάτων των εργαζομένων που με μεγάλη συνέπεια εφαρμόζεται. Οφείλεται στη φοροαφαίμαξη των εργαζομένων στο άδικο φορολογικό σύστημα, στη μετατόπιση του συνόλου σχεδόν της φορολογίας στις πλάτες των εργαζομένων. Η πολιτική αυτή επίθεσης στους μισθούς και στα δικαιώματα των
εργαζομένων συμπυκνώνει την ουσία της πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ - πλουτοκρατίας για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.
Η αδυναμία αποπληρωμής από τα νοικοκυριά ενός μεγάλου τμήματος των δανείων που έχουν λάβει αποτυπώνει τελικά και τις συνέπειες μιας οξύτατης κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που δεν μπορεί να υπερνικηθεί παρά μέσα από μια αντίστοιχου μεγέθους καταστροφή κεφαλαίου. Πρόκειται για μια κρίση που δεν τη δημιούργησαν και δεν πρέπει να την πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα.
Σ' αυτές τις συνθήκες η προστασία και η ανακούφιση των εργαζομένων έχει αποφασιστική σημασία.
Απαραίτητα άμεσα μέτρα προστασίας και ανακούφισης των εργαζομένων είναι:
- Η διαγραφή των χρεών από τόκους.
- Η μείωση κατά 50% όλων των δανείων.
- Η αναστολή πληρωμής τους για τα επόμενα χρόνια για ανέργους και εργαζόμενους με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα κάτω από 50.000 ευρώ για τετραμελή οικογένεια.
- Η διαγραφή των δανείων που αφορούν στην απόκτηση πρώτης κατοικίας των λαϊκών οικογενειών που αδυνατούν να πληρώσουν και βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
- Το πάγωμα των δανείων για όσο διαρκεί η κρίση με παράλληλη διαγραφή τόκων και πανωτοκίων.
H Διοίκηση του Συνδικάτου
