H 8 Μάρτη έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, στη μνήμη των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, η κινητοποίηση των οποίων στις 8 Μάρτη 1857, πνίγηκε στο αίμα από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Οι εργάτριες εκείνη την εποχή δούλευαν περίπου 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών εργατών.
Έτσι, με την απεργία και τις διαδηλώσεις τους, διεκδικούσαν «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με αυτά των ανδρών κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών».
Η πρώτη απεργία γυναικών στη χώρα μας γίνεται το 1892 από τις εργάτριες του εργοστασίου «Ρετσίνα» στο Πειραιά. Ήθελαν να τους μειώσουν το μεροκάματο κατά 20%.
Πολλές γυναίκες στην πατρίδα μας πήραν μέρος σε απεργίες και συλλαλητήρια. Κάποιες έπεσαν νεκρές από σφαίρες.
Η Μαρία Χουσιάδου το 1924 στην απεργία καπνεργατών στη Καβάλα, η Βασιλική Γεωργαντέλλη έγκυος έξι μηνών που τη θέρισαν οι σφαίρες στις 8 Αυγούστου του 1926, η καπνεργάτρια Κωνσταντέλλη από το Αγρίνιο το 1927, η Αναστασία Καρανικόλα στις 9 Μαΐου 1936 στη Θεσσαλονίκη.
Η φετινή 8 Μάρτη βρίσκει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, γυναίκες και άνδρες, να δέχονται βαριές τις συνέπειες από την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση, μέτρα προσυμφωνημένα με την Ε.Ε και τις δυνάμεις του κεφαλαίου και καθόλου προσωρινά.
Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει η απάντηση είναι η οργανωμένη πάλη για να εμποδίσουμε τα μέτρα, να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή πολιτική, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες μας.
Η ανεργία στις γυναίκες πολλαπλασιάζεται συνεχώς 40%, η ανασφάλεια, η αύξηση των εργαζομένων με ελαστικές σχέσεις εργασίας, η παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των παροχών Υγείας- Πρόνοιας αυξάνουν τα βάρη που επωμίζονται οι γυναίκες, μειώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους και γενικά επιδεινώνουν σοβαρά τη ζωή της εργαζόμενης γυναίκας.
Οι στοιχειώδεις παροχές για τη μητρότητα αντιμετωπίζονται ως κόστος από το κεφάλαιο.
Σήμερα οι Δήμοι παίζουν ρόλο πρωταγωνιστικό στην προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών σε βάρος των γυναικών, κλείνοντας παιδικούς σταθμούς, προωθώντας ελαστικές εργασιακές σχέσεις, χτυπούν το μεροκάματο, τις κοινωνικές δομές των δικαιωμάτων συνολικότερα.
Τα αντιλαϊκά μέτρα και οι συνθήκες αυτές επιβαρύνουν περισσότερο τη σωματική και ψυχική υγεία των εργαζόμενων γυναικών και εντείνουν την ανισοτιμία τους.
Η πάνω από 100 χρόνια ιστορία της πάλης για τη χειραφέτηση και την ισοτιμία της γυναίκας αποδεικνύει ότι οι κατακτήσεις στον καπιταλισμό είναι περιορισμένες και προσωρινές. Μόνο στον οργανωμένο αγώνα ενάντια στην πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων κατακτώνται δικαιώματα.
Καμιά όμως κατάκτηση δεν κατοχυρώνεται, αν σ΄αυτόν τον αγώνα δεν μετέχουν οι ίδιες οι γυναίκες και το κίνημά τους, ως αναπόσπαστο μέρος του γενικότερου εργατικού και λαϊκού αγώνα, αν αυτός ο αγώνας δεν φτάσει ως τη νίκη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Διεκδικούμε:
· Μόνιμη σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς.
· Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας, στα 60 χρόνια στους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες, στα 55 και στα 50 αντίστοιχα για τα ΒΑΕ.
· Αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας- Πρόνοιας με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης.
· Καμία πληρωμή και εισφορά για Υγεία, φάρμακα, εξετάσεις, θεραπεία.
· Δημόσιους δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης.
· Αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Παιδείας. Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης.
· Άδεια κύησης, τοκετού και λοχίας με πλήρης αποδοχές.
· Να καταργηθούν τώρα τα χαράτσια.
Γυναίκα, στον πόλεμο που σου έχουν κηρύξει απάντησε με οργανωμένο αγώνα.
Αντεπίθεση!
Μη δεχτείς να πληρώσεις εσύ την καπιταλιστική κρίση.
Να πληρώσουν οι καπιταλιστές που την προκάλεσαν.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ
